Μελετώντας τον Βίο του Αγίου Νεκταρίου του εν Αιγίνη

Η μνήμη του εορτάζεται στις 9 Νοεμβρίου

Ο Βίος του Αγίου Νεκταρίου

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γεννήθηκε τὸ ἔτος 1846, στὴ Σηλυβρία τῆς Θράκης. Οἱ γονεῖς του, πού ὀνομάζονταν Δῆμος καί Βασιλική Κεφαλά, ἦταν φτωχοί, ἀλλά εἶχαν πίστη στόν Θεό καί ἀπέκτησαν 5 γιούς, ανατρέφοντάς τους μέ χριστιανικές αρχές.

Ο Ἅγιος ἦταν ὁ μικρότερος ἀπό τά ἀδέρφια του καί πῆρε τό ὄνομα Αναστάσιος. Ἀπὸ παιδὶ ἀκόμη, ἀπέφευγε νὰ παίζει μὲ τὰ ἄλλα παιδιὰ τῆς ἡλικίας του, ἀλλὰ προτιμοῦσε νὰ περπατᾶ στὴ φύση καὶ νὰ προσεύχεται.

Στὴν Ἐκκλησία πήγαινε κάθε Κυριακή καί μέ μεγάλη εὐλάβεια βοηθοῦσε τούς Ἱερεῖς, ἐνῶ τοῦ ἄρεζε καί νά διηγεῖται στούς ἄλλους τά κηρύγματα πού ἄκουγε ἔτσι, ὥστε νά τούς ὠφελεῖ.

Ἡ ἐπιθυμία του ἦταν νά μάθει τά γράμματα τοῦ Θεοῦ καί μέ αὐτά νά διδάσκει τόν κόσμο. Από μικρός εἶχε αὐτή τήν κλίση, ἀλλά ἐπειδή οἱ γονεῖς του δέν εἶχαν χρήματα, γιά νά τόν σπουδάσουν, τόν ἔστειλαν στήν Κωνσταντινούπολη, σὲ ἡλικία 14 ἐτῶν, γιά νά βρεῖ δουλειά.

Ὁ Ἀναστάσιος τότε, πῆγε γιὰ τὸ λιμάνι, μὲ σκοπὸ νὰ πάρει τὸ πρῶτο πλοῖο ποῦ θὰ σάλπαρε γιὰ τήν Ἀνατολή.

Ἀλλὰ ὁ καπετάνιος, ὅταν τὸν εἶδε φτωχὸ καὶ χωρὶς χρήματα, ἀρνήθηκε νὰ τὸν πάρει μαζί του. Ὅμως, ἐνῶ ἡ μηχανὴ τοῦ πλοίου ἦταν ἀναμμένη, ἐκεῖνο δὲν ξεκινοῦσε, σὰ νὰ εἶχε βλάβη.

Τότε ὁ καπετάνιος ἔβαλε τὸ νεαρὸ Ἀναστάσιο μέσα στὸ πλοῖο κι ἐκεῖνο ἀμέσως σάλπαρε γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη.

Σὲ ἐκεῖνα τὰ μέρη, ὁ Ἅγιος ἔπιασε δουλειὰ σὲ ἕνα καπνεργοστάσιο ἑνὸς συγγενῆ του κι ἐργαζόταν μὲ πολὺ κόπο γιὰ ἕνα κομμάτι ψωμί. Τὰ βράδια ξενυχτοῦσε διαβάζοντας τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἄλλα ὠφέλιμα βιβλία, ἐνῶ συνήθιζε νὰ γράφει στὰ σακουλάκια τοῦ καπνοῦ διάφορα ρητὰ ποῦ τοῦ ἄρεζαν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὠφελεῖται καὶ ὁ κόσμος ποῦ ἀγόραζε ἀργότερα τὸν καπνό.

Το γράμμα στον Χριστό

Διεύθυνση → Πρός: Παράδεισο

Μὲ τὸν καιρὸ τὰ παπούτσια του τρύπησαν καὶ τὰ ροῦχα του πάλιωσαν πολύ. Δὲν μποροῦσε νὰ ἀγοράσει καινούργια. Βλέποντας ὅτι τὸ ἀφεντικό του ἔγραφε γράμματα σὲ διαφόρους καὶ ἔπαιρνε ἀπαντήσεις, σκέφτηκε νὰ γράψει κι αὐτὸς ἕνα γράμμα.

Δὲν ἤθελε ὅμως νὰ τό στείλει στὴ μητέρα του, γιὰ νὰ μὴν στενοχωριέται. Ἔτσι σκέφτηκε νὰ τό στείλει ἀπ' εὐθείας στὸν Χριστό, γιὰ νὰ Τοῦ πεῖ τὶς μεγάλες ἀνάγκες ποὺ εἶχε. Πῆρε, λοιπὸν, χαρτὶ καὶ μολύβι καὶ ἔγραψε:

«Χριστούλη μου,

δὲν ἔχω παπούτσια καὶ ροῦχα.

Στεῖλε μου τα, Σὲ παρακαλῶ.

Ξέρεις πόσο Σὲ ἀγαπῶ... Ἀναστάσιος».

Ἔκλεισε τὸ γράμμα καὶ στὸν φάκελο ἀπ' ἔξω ἔγραψε:

«Πρὸς Κύριον Ἰησοῦ Χριστόν, πρὸς τὸν Παράδεισο» .

Ἐνῷ πήγαινε νὰ ταχυδρομήσει τὸ γράμμα του, συναντήθηκε στὸν δρόμο μὲ τὸν ἔμπορα ἑνὸς γειτονικοῦ καταστήματος. Αὐτὸς γνώριζε τὸν Ἀναστάσιο, ἤξερε τὰ βάσανα ποὺ περνοῦσε ἀπὸ τὸ σκληρὸ ἀφεντικό του καὶ τὸν συμπαθοῦσε πολύ. Τὸν ρώτησε, λοιπὸν, ποῦ πηγαίνει καὶ ὁ Ἀναστάσιος τοῦ ἐξήγησε ὅτι πάει νὰ ρίξει ἕνα γράμμα στὸ ταχυδρομεῖο.

Δῶσε τὸ σὲ μένα νὰ τὸ ταχυδρομήσω, γιατί ἐκεῖ πάω κι ἐγὼ τώρα, εἶπε ὁ ἔμπορος.

Ὁ Ἀναστάσιος τοῦ ἐμπιστεύτηκε τὴν ἐπιστολὴ καὶ ἔφυγε χαρούμενος. Ὁ ἔμπορος εἶδε στὸ γράμμα ὅτι ὁ Ἀναστάσιος τὸ ἔστελνε στὸν Χριστό. Ἔτσι, λοιπὸν, ἄνοιξε τὸ γράμμα καὶ τὸ διάβασε. Συγκινημένος ἔβαλε χρήματα σὲ ἕνα φάκελο καὶ τὸν ἔστειλε ἀνώνυμα στὸν μικρὸ Ἀναστάσιο.

Ὅταν τὸ εἶδε ὁ Ἀναστάσιος (Ἅγιος Νεκτάριος) πέταξε ἀπ' τὴ χαρά του καὶ εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἀπάντηση.

Ἐσὺ πιστεύεις στὸν Χριστὸ σὰν τὸν ἅγιο Νεκτάριο;
Ἢ μήπως ἐμπιστεύεσαι μόνο τὴν λογική σου;..

Μὴν ξεχνᾶς:
Ὁ Θεὸς βρίσκεται στὸν κόσμο, ἀνάμεσά μας καὶ μᾶς βοηθάει.

Ὁ Ἅγιος λαχταροῦσε πολὺ νὰ ἐπισκεφτεὶ τοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ νὰ προσκυνήσει τὰ Ἅγια μέρη. Ἔτσι, κάποτε κατάφερε νὰ ταξιδέψει ὡς ἐκεῖ κι ἔπειτα ἔπιασε δουλειὰ ὡς παιδονόμος στὸ σχολεῖο τοῦ Μετοχίου τοῦ Παναγίου Τάφου. Ταυτόχρονα παρέμεινε ἐκεῖ διδασκόμενος διάφορα μαθήματα, ἀλλὰ καὶ διδάσκοντας στὶς μικρότερες τάξεις τοῦ σχολείου.

Ὅταν ἔγινε 20 ἐτῶν, ταξίδεψε στὴ Χίο, ὅπου τὸν προσέλαβαν ὡς δάσκαλο στὸ χωριὸ Λίθι.

Ἐκεῖ παρέμεινε γιὰ 7 χρόνια βοηθῶντας τοὺς μαθητές του, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς συγχωριανούς του, καθὼς ἔκανε καὶ κηρύγματα στὴν Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ, καθοδηγῶντας τους στὴν ἀρετή.

Ὁ ἴδιος νήστευε κι ἔτρωγε μόνο μία φορὰ τὴν ἡμέρα, ἐνῶ στὸν ἐλεύθερο χρόνο του μελετοῦσε ἢ προσευχόταν.

Ὅμως, ἡ θερμή του ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστό τὸν ἔκανε νὰ ἀφήσει τὴν ἐργασία του καὶ νὰ γίνει μοναχὸς στή Νέα Μονὴ τῆς Χίου, ὅπου οἱ ὑπόλοιποι μοναχοὶ τὸν δέχτηκαν μὲ πολλὴ χαρά.

Τὸ 1877, ὁ Μητροπολίτης τῆς Χίου, γνωρίζοντας τὴν πνευματικὴ προκοπὴ τοῦ Ἀναστασίου, τὸν χειροτόνησε διάκονο καὶ τοῦ ἔδωσε τὸ ὄνομα Νεκτάριος.

Ἡ χειροτονία τοῦ ἔγινε στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ, στὴ Χίο. Ἀπὸ τότε, ὁ Ἅγιος Μηνᾶς ἐμφανιζόταν πολλὲς φορὲς στὸν Ἅγιο Νεκτάριο, συζητοῦσαν μαζὶ διάφορα θέματα καὶ ὕστερα πάλι ἐξαφανιζόταν. Ἕνας πλούσιος, ὅταν ἔμαθε γιὰ τὸν εὐσεβὴ Νεκτάριο, προσφέρθηκε νὰ τοῦ πληρώσει ὅλα τὰ ἔξοδα καὶ νὰ τὸν στείλει στὴν Ἀθήνα, γιὰ νὰ τελειώσει τὸ γυμνάσιο.

Ἔπειτα, ἔστειλε ἔπιστολή στὸν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας, ἐνημερώνοντάς τον γιὰ τὴν πρόοδο τοῦ Ἁγίου στὰ γράμματα. Τότε ὁ Πατριάρχης ἀποφάσισε νὰ βοηθήσει, γιὰ νὰ σπουδάσει Θεολόγος.

Ὁ Ἅγιος ἀρίστευσε στὶς σπουδές του καὶ, ἀφοῦ πῆρε τὸ πτυχίο του, ἐπέστρεψε στὴν Ἀλεξάνδρεια, ὅπου χειροτονήθηκε πρεσβύτερος.

Ἐκεῖ ἐργάστηκε μὲ μεγάλο ζῆλο, ἔκανε φιλανθρωπικὰ καὶ ἄλλα σπουδαῖα ἔργα καὶ ὡς ἱεροκήρυκας δίδασκε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ στοὺς Χριστιανούς. 

Πολλοὶ ἦταν, ὅμως, καὶ οἱ ἀλλόθρησκοι ποῦ ἄκουγαν τὰ κηρύγματά του καὶ ζητοῦσαν νὰ βαπτιστοῦν καὶ νὰ γίνουν Χριστιανοί. Ὁ Νεκτάριος, παρ' ὅλα αὐτά, παρέμενε ταπεινὸς, σεμνός, ἐγκρατὴς καὶ ὑπομονετικός, διότι ἐργαζόταν μόνο γιὰ τὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου καὶ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ. 

3 χρόνια ἀργότερα, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως καὶ ὅλοι οἱ πιστοὶ χάρηκαν καὶ δόξασαν τὸν Θεὸ, ποῦ εἶχαν ἕναν ἄξιο Ἀρχιερέα στὸ πλευρό τους. Ὅμως, κάποιοι μοχθηροὶ συκοφάντες, φθόνησαν τόν Ἅγιο καὶ τὸν κατηγόρησαν στὸν Πατριάρχη Σωφρόνιο πῶς ἐπεδίωκε νὰ κατακτήσει τὸν θρόνο τοῦ Πατριαρχείου. Ὁ Πατριάρχης δυστυχῶς τοὺς πίστεψε καὶ ἀμέσως ἔδιωξε τὸν Νεκτάριο ἀπὸ τὴν θέση τοῦ Μητροπολίτη. Τότε ὁ Ἅγιος ἐπέστρεψε διωκόμενος στήν ̓Ἀθήνα καὶ διορίστηκε στὴ Χαλκίδα ὡς ἱεροκήρυκας. Ἀλλὰ οἱ ζηλόφθονες καὶ κακόψυχοι ἐκεῖνοι ἄνθρωποι τοῦ Πατριαρχείου, συνέχισαν νὰ συκοφαντοῦν τόν Ἅγιο μὲ σκληρότερες κατηγορίες καὶ μὲ ἐπιστολὲς πρὸς τὸ ὑπουργεῖο, νὰ τὸν καταγγέλλουν ὡς ἀπείθαρχο καὶ ἀνήθικο. Οἱ ψευδεῖς ἐπικρίσεις μαθεύτηκαν μέχρι καὶ στὸν τόπο του, ὥστε στὰ πρῶτα του κηρύγματα ὡς ἱεροκήρυκας, ὁ Ἅγιος ἀποδοκιμαζόταν ἀπὸ τὸ ἐκκλησίασμα καὶ δεχόταν ἄδικες ὕβρεις ἀπὸ τὸν κόσμο. Ὡστόσο, ὑπέμεινε μὲ πραότητα καὶ καρτερικότητα τὸ ψυχικὸ ἐκεῖνο μαρτύριο, γιατί εἶχε τὴ συνείδησή του καθαρὴ καὶ γνώριζε πῶς ἦταν ἀθῶος ἀπὸ τὶς ἀνειλικρινεῖς κατηγορίες.

Πράγματι, ὕστερα ἀπὸ ἀρκετὸ καιρό, ἔφτασε στὴν Ἀθήνα μία ἐπιστολὴ ποῦ εἶχαν ὑπογράψει πάνω ἀπὸ 900 Χριστιανοὶ τοῦ Καΐρου καὶ ἡ ὁποία γνωστοποιοῦσε ὅτι ὁ ̔Ἅγιος Νεκτάριος ἦταν θῦμα συκοφαντίας καὶ πῶς ἢ πόλη τους εἶχε ἀνάγκη τὴν ἀρχιερατικὴ παρουσία του καὶ τὰ σημαντικὰ ἔργα ποῦ ἄφησε. Ἡ πληροφορία αὐτὴ διαδόθηκε ἀμέσως σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἀθήνα καὶ τὴ Χαλκίδα μὲ ἀποτέλεσμα οἱ Χριστιανοὶ νὰ ἀγαπήσουν τὸν ἱεροκήρυκά τους καὶ πλῆθος κόσμου νὰ συγκεντρώνεται, γιὰ νὰ ἀκούσει τὰ θεόπνευστα λόγια του.

Ὁ Ἅγιος παίρνοντας κουράγιο, συνέχισε μὲ περισσότερο ζῆλο τὴ χριστιανικὴ δράση του. Τὸ ὑπουργεῖο τότε, ἔκρινε σημαντικὸ τὸ ἔργο τοῦ καὶ τὸ 1894 τὸν διόρισε Διευθυντὴ στὴ Ριζάρειο σχολή. Αὐτὴ ἦταν ἐκκλησιαστικὴ σχολὴ, ποῦ ἐκπαίδευε τοὺς νέους καὶ τοὺς προετοίμαζε νὰ γίνουν σωστοὶ Ἱερεῖς. Ἀπὸ τότε ποῦ ὁ Νεκτάριος ἀνέλαβε νὰ τὴ διευθύνει, ἡ σχολὴ προόδευσε ὅσο ποτὲ ἄλλοτε, γιατί οἱ μαθητὲς διδάσκονταν ἀπὸ τὸν Ἅγιο ὄχι τόσο μὲ τὰ λόγια, ἀλλὰ κυρίως μὲ τὶς πράξεις του. Γιὰ παράδειγμα, ὅταν ἕνας μαθητὴς ἔκανε κάποιο σφάλμα, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος δὲν τὸν μάλωνε, ἀλλὰ τιμωροῦσε τὸν ἑαυτό του καὶ τὸ μεσημέρι παρέμενε νηστικός. Ἔτσι ὁ μαθητὴς συναισθανόταν τὸ λάθος του καὶ διορθωνόταν ἀμέσως. Ἐπίσης, τὰ βράδια ὁ Ἅγιος συνήθιζε νὰ συγγράφει βιβλία μὲ διάφορα θέματα ποῦ ἀπασχολοῦν τήν Ἐκκλησία μας.

Ὁ Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως παρέμεινε γιὰ 14 ὁλόκληρα χρόνια στὴ Ριζάρειο σχολή, ἀλλὰ ἐνῶ ἦταν διευθυντής, ἐργαζόταν συχνὰ μὲ ταπείνωση σὲ διάφορες δύσκολες χειρωνακτικὲς δουλειές. 

Κάποτε, ὁ καθαριστὴς τῆς σχολῆς ἀρρώστησε βαριὰ καὶ οἱ γιατροὶ τοῦ εἶπαν νὰ μὴν ἐργαστεῖ γιὰ τρεῖς μῆνες. Ἔτσι ὁ καθαριστὴς ἦταν ἀπελπισμένος, γιατί ἢ σχολὴ θὰ ἔπαιρνε ἄλλον καθαριστὴ κι αὐτὸς θὰ ἔχανε τὴ δουλειά του. Τότε ὁ Ἅγιος τὸν παρηγόρησε, ἀναλαμβάνοντας κρυφὰ ὁ ἴδιος, τὴν καθαριότητα τοῦ χώρου. Ἕνα βράδυ ποῦ ὁ καθαριστὴς ἐπέστρεψε στὴ σχολή, εἶδε τὸν Ἅγιο Νεκτάριο νὰ καθαρίζει καὶ θαύμασε γιὰ τὴ μεγαλοψυχία του. Τότε ὁ Ἅγιος τὸν εἰδοποίησε νὰ μὴν πεῖ σὲ κανέναν ἐκεῖνο ποῦ εἶδε.

Ἄλλες φορὲς πάλι, παράγγελνε στὸν ταμία νὰ δώσει χρήματα ἀπὸ τὸ ταμεῖο τῆς σχολῆς σὲ ἀνθρώπους, ποῦ εἶχαν οἰκονομικὴ ἀνάγκη, ἀκόμη κι ἂν ἦταν τὰ τελευταῖα ποῦ ἀπέμεναν, ἀλλὰ ἀμέσως ὁ Θεὸς ἐπιβράβευε τὴν γενναιοδωρία τοῦ καὶ τότε πάντα κάτι συνέβαινε καὶ τὸ ταμεῖο γέμιζε μὲ τὰ διπλάσια χρήματα ἀπὸ ἐκεῖνα ποῦ ἔδωσαν.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἀγαποῦσε τὴ μοναστικὴ ζωὴ κι ἐπιθυμοῦσε κάποτε νὰ ἀποσυρθεῖ καὶ νὰ μονάσει.

Γι' αὐτὸ ἀγόρασε ἕνα ἐρειπωμένο μοναστήρι στὴν Αἴγινα καὶ ἀφοῦ τὸ ἀνακαίνισε, ἄρχισαν νὰ μονάζουν ἁγνές, νέες κοπέλες ποῦ ἤθελαν νὰ ἀφιερωθοῦν στὸν Θεό.

Ἀργότερα, ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης παραιτήθηκε ἀπὸ διευθυντὴς τῆς σχολῆς, λόγῳ ἀσθενείας καὶ κόμισε στὸ μοναστήρι του, στὴν Αἴγινα. Ἀπὸ τότε συνέβησαν πολλὰ θαυμαστὰ σ' ἐκεῖνο τὸν τόπο, μὲ ἀποτέλεσμα πολλοὶ νὰ γνωρίσουν τὸν Ἅγιο καὶ νὰ ἀγαπήσουν τὸν Χριστό.

Πηγαίνοντας πρὸς τὸ νησί, ἐμφανίστηκε στὸ Νεκτάριο καὶ τὸν ὑποδέχτηκε ὁ Ἅγιος Διονύσιος, ποῦ κάποτε ἦταν Ἐπίσκοπος Αἰγίνης. Δίπλα του στεκόταν ἕνας στρατιωτικὸς μὲ ἄσπρη γενειάδα καὶ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ρώτησε ποιός ἦταν ἐκεῖνος. Τότε, ὁ Διονύσιος ἀπάντησε:

-Ὁ Μηνᾶς εἶναι. Σ' αὐτὸ τὸν τόπο μένει κι αὐτός.

Ὁ Νεκτάριος ἔμαθε τότε ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς ὅτι ψηλὰ στὸ βουνὸ ὑπῆρχε ἕνα ἔρημο ξωκλήσι τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ. Πῆγε, λοιπὸν, μὲ τὶς μοναχὲς τῆς Μονῆς του νὰ τὸ βροῦν καὶ, ἀφοῦ τὸ καθάρισαν, εἶπε:

-Ἐδῶ κάποτε θὰ γίνει Μοναστήρι!

Πράγματι, μετὰ ἀπὸ σαράντα χρόνια, σ' ἐκεῖνο τὸ μέρος χτίστηκε Μονὴ τοῦ Ἄγίού Μηνᾶ μὲ θαυμαστὸ τρόπο!

Στὴν Αἴγινα, εἶχε νὰ βρέξει πολὺ καιρὸ καὶ ὁ τόπος εἶχε ξεραθεῖ. Τότε ὁ δήμαρχος τοῦ νησιοῦ παρακάλεσε τὸν Ἅγιο Νεκτάριο νὰ κάνει παράκληση στὸν Θεό, γιὰ νὰ βρέξει. Ὁ Νεκτάριος τοὺς συμβούλεψε ὅλους νὰ νηστέψουν γιὰ μία ἑβδομάδα καὶ τὴν Κυριακὴ νὰ κοινωνήσουν. Ὕστερα ἀπὸ αὐτό, ἔκαναν παράκληση στὸ Μητροπολιτικὸ Ναό. Ἀμέσως ἄρχισε νὰ βρέχει ἀσταμάτητα γιὰ 2 μῆνες κι ἔτσι τὰ χωράφια καρποφόρησαν.

Στὸ μοναστήρι τῆς ̔Ἁγίας Τριάδας ὁ Ἅγιος ἔζησε ἐπὶ 12 χρόνια σὰν ἀσκητὴς μὲ πολύωρες ἀγρυπνίες, νηστεῖες καὶ μελέτη τοῦ Θείου λόγου...

Ἦταν ὁ γέροντας τῆς Μονῆς καὶ ἀνέλαβε νὰ ἐξομολογεῖ τὶς μοναχὲς καὶ νὰ τὶς μαθαίνει τὸν πνευματικὸ ἀγώνα τῆς ἀρετῆς. Στὸ Μοναστήρι ὑπῆρχε ἀπόλυτη τάξη καὶ ὁ τρόπος, ποῦ διηύθυνε ὁ Ἅγιος, ἦταν σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο. Ὅτὰν ἔβρισκε ἐλεύθερο χρόνο, κλεινόταν στὸ κελί του καὶ προσευχόταν γιὰ ὅλο τὸν κόσμο ἢ συνέγραφε βιβλία. Εἶχε μάλιστα διορατικὸ χάρισμα ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ πολλὲς φορὲς προέβλεπε κάτι ποῦ ἐπρόκειτο νὰ συμβεῖ. Κάποτε, ὁ Ὅσιος Φιλόθεος Ζερβάκος, 3 χρόνια μετὰ ποῦ ἔγινε μοναχός, ἐπισκέφτηκε τὸν Ἅγιο Νεκτάριο καὶ κατόπιν ἑτοιμάστηκε νὰ ἐπισκεφτεὶ τὸ μοναστήρι τῆς Χρυσολεόντισσας.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος τότε τὸν εἰδοποίησε νὰ μὴν πάει ἐκεῖ, γιατί θὰ θλιβόταν. Ὅμως, ὁ πατὴρ Φιλόθεος εἶχε μεγάλη ἐπιθυμία νὰ προσκυνήσει τὴ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας κι ἔτσι δὲν ὑπάκουσε. Τὸ ἴδιο βράδυ, στὴν τράπεζα τῆς Μονῆς ἔγινε μεγάλη φασαρία ἀπὸ δύο μοναχοὺς καὶ ὁ Ὅσιος Φιλόθεος στεναχωρήθηκε τόσο πολὺ, ποῦ ἔφυγε ἀμέσως ἀπὸ τὸ Μοναστήρι, θαυμάζοντας γιὰ τὴν διορατικότητα τοῦ ̔ Ἁγίου Νεκταρίου.

Ἄλλη φορὰ πάλι, ὁ Ἅγιος προεῖπε γιὰ μία γυναῖκα ὅτι θὰ γινόταν μοναχή. Ἀλλὰ κάποιοι τοῦ ἀπάντησαν δύσπιστα ὅτι ἡ γυναῖκα ἦταν ἤδη παντρεμένη.

Ὅμως ἀρκετὰ χρόνια ἀργότερα, ὅταν ὁ ἄντρας τῆς πέθανε, ἐκείνη ὄντως ἀφιερώθηκε στὸν Θεό.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἀσθενεῖ

To 1920, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἀσθένησε βαριὰ καὶ δοκιμαζόταν ἀπὸ ἀνυπόφορους πόνους. Τότε προαισθάνθηκε τὸ τέλος του κι, ἀφοῦ εὐλόγησε γιὰ τελευταία φορὰ τὸ Μοναστήρι του, τὸν ἔβαλαν στὸ νοσοκομεῖο, στὴν Ἀθήνα.

Ἐκεῖ παρέμεινε γιὰ δύο μῆνες κι ἔπειτα παρέδωσε τὴν ψυχὴ τοῦ στὸν Θεό, στὶς 8 Νοεμβρίου. 

Κατόπιν οἱ νοσηλεύτριες πῆγαν νὰ τὸν ντύσουν μὲ καθαρὰ ροῦχα γιὰ τὸν ἐνταφιασμὸ τοῦ καὶ μία ἀπὸ ἐκεῖνες ἀκούμπησε τὴ φανέλα τοῦ ̔Ἁγίου στὸ διπλανὸ κρεβάτι, ὅπου ξάπλωνε ἕνας παράλυτος. Ἀμέσως ἐκεῖνος ἔνιωσε ἐντελῶς ὑγιὴς καὶ ἀφοῦ σηκώθηκε ὄρθιος, περπάτησε!

-Σηκώθηκα, περπατάω! φώναξε δυνατά,

Θεέ μου, ἔγινα καλά! Τί ἔχει αὐτὴ ἡ φανέλα;

Ὅσοι εἶδαν τὸ θαῦμα δὲν πίστευαν στὰ μάτια τους!

Ξαφνικὰ ἄρχισε νὰ εὐωδιάζει τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου καὶ αὐτὴ ἡ εὐωδία παρέμεινε στὸ θάλαμο τοῦ νοσοκομείου γιὰ πολὺ καιρό. Τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου διέμεινε γιὰ μία νύχτα στὸν Πειραιᾶ, ὅπου μαζεύτηκε πλῆθος λαοῦ, γιὰ νὰ τὸ προσκυνήσει καὶ νὰ ἀλειφτεῖ μὲ τὸ εὐῶδες μῦρο ποῦ ἔβγαινε ἀπὸ τὸ πρόσωπό του.

Τὴν ἑπόμενη μέρα, τὸ μετέφεραν στὴν Αἴγινα καὶ ὅλος ὁ κόσμος τὸν ὑποδέχτηκε στὸ λιμάνι, θρηνῶντας γιὰ τὴν ἀπώλεια τοῦ Ἁγίου τους.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, εἶναι ἴσως ὁ μόνος ποῦ ἀνακηρύχτηκε ἀπὸ τήν Ἐκκλησία μας τόσο σύντομα ὡς Ἅγιος. Καὶ αὐτὸ συνέβη, διότι τὰ θαύματά του μετὰ τὴν κοίμησή του, εἶναι ἀμέτρητα καὶ φανερὰ σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικό. 

Μάλιστα, δὲν ὑπάρχει ἀρρώστια ποῦ νὰ μὴ τὴν ἔχει θεραπεύσει. Παραλύσεις, καρκίνους, καρδιακὲς παθήσεις, ἐγκεφαλικὰ καὶ ὁτιδήποτε ζητοῦν οἱ ἄνθρωποι μὲ πίστη ἀπὸ τὸν Ἅγιο, ἐκεῖνος μὲ τὴν χάρη ποῦ τοῦ ἔδωσε ὁ Χριστός, τοὺς γιατρεύει.

Γι' αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας κάθε χρόνο πανηγυρίζει μὲ ἰδιαίτερη χαρὰ τὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, στὶς 9 Νοεμβρίου.

Ἅγιε τοῦ Θεοῦ Νεκτάριε πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν!