Μελετώντας τον Βίο του Αγίου Αντωνίου

Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας

Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας γεννήθηκε το 251 μ.Χ. σ' ένα χωριό της Αιγύπτου από χριστιανούς γονείς, που είχαν τεράστια περιουσία. Όσο μεγάλωνε, δεν ήθελε να σπουδάσει, αλλά επιθυμούσε να ακούει τους Θείους Λόγους των Γραφών και προσπαθούσε να μιμηθεί τις αρετές και τη ζωή του Προφήτη Ηλία.

Ήταν υπάκουος, πρόθυμος και του άρεσε να βοηθάει τους φτωχούς και όσους άλλους είχαν ανάγκη. 

Στα δεκαοχτώ του χρόνια οι γονείς του κοιμήθηκαν και θρήνησε πολύ γι' αυτούς. Έτσι, ως μεγαλύτερος της οικογένειας, ήταν υπεύθυνος για τη φροντίδα του σπιτιού και της μικρότερης αδερφής του.

Μια μέρα, που πήγε στην Εκκλησία, άκουσε τα λόγια του Χριστού μέσα από το Ευαγγέλιο που έλεγε: «Εάν θέλεις να γίνεις τέλειος, πήγαινε δώσε όλα τα υπάρχοντά σου στους φτωχούς και ακολούθησέ Με και θα αποκτήσεις θησαυρό στους ουρανούς». 

Τότε ο Άγιος πούλησε όλα τα κτήματά του και έδωσε τα χρήματα στους φτωχούς. 

Μετά παρέδωσε την αδελφή του σε μια χριστιανή γυναίκα, για να την μεγαλώσει, κι εκείνος έφυγε έξω απ' το χωριό κι άρχισε να ζει ασκητική ζωή. Προσευχόταν αδιάκοπα, νήστευε και διάβαζε τόσο προσεκτικά τα ιερά βιβλία, που τα μάθαινε απ' έξω.

Όταν ο φθονερός διάβολος είδε πως ο Αντώνιος προόδευε πνευματικά, αποφάσισε να τον τρομάξει. 

Κάθε βράδυ πήγαινε και τον έδερνε, άλλες φορές μεταμορφωνόταν σε γυναίκα, για να τον πειράξει, κι άλλες φορές του θύμιζε τα κτήματά του και την αδελφή του, για να αφήσει την άσκηση και να γυρίσει πίσω στο χωριό. Όμως ο Άγιος άρχιζε αμέσως την προσευχή και τότε ο διάβολος εξαφανιζόταν σαν καπνός, καθώς δεν άντεχε να ακούει το όνομα του Χριστού.

Ο Αντώνιος συνέχισε να ασκείται πιο αυστηρά. Πήγε σ' έναν τάφο και δε βγήκε από εκεί μέσα για πολύ καιρό. Η τροφή του ήταν μόνο ψωμί κι αλάτι, που του έφερνε κάθε μήνα ένας φίλος του. Κρεβάτι δεν είχε. Ξάπλωνε για λίγο στο πάτωμα και ύστερα άρχιζε πάλι τις προσευχές του. Τότε, επειδή οι δαίμονες ζήλεψαν τη θερμή πίστη του για τον Χριστό, χτύπησαν τόσο δυνατά τον Άγιο, που έμεινε αναίσθητος για πολλή ώρα. Όταν όμως συνήλθε ο Αντώνιος, φώναξε με θάρρος:

-Μην προσπαθείτε να με τρομάξετε, δαίμονες του σκότους, γιατί δε θα μπορέσετε ποτέ να με χωρίσετε από την αγάπη του Χριστού μου!

Όταν είδε ο εχθρός πως δε μπορούσε να τρομάξει τον Άγιο με τους πόνους, σκέφτηκε να τον εκδικηθεί με άλλον τρόπο. Ένα βράδυ, την ώρα που ο Αντώνιος μελετούσε τη Γραφή, άρχισαν να ακούγονται τρομακτικοί θόρυβοι και δυνατοί κρότοι σαν να γινόταν σεισμός. Τότε εμφανίστηκαν οι δαίμονες με μορφές άγριων θηρίων. Γέμισε ο τόπος με επιθετικά λιοντάρια, αρκούδες, φίδια, σκορπιούς και ταύρους που έτριζαν τα δόντια τους, έτοιμα να ορμήξουν και να ξεσκίσουν τον άνθρωπο του Θεού. Εκείνος κατάλαβε πως ο πονηρός διάβολος ήθελε να τον τρομάξει και είπε:

-Άγρια θηρία, αν είχατε δύναμη, θα μπορούσε μόνο ένα από εσάς να μου κάνει κακό. Αλλά επειδή ο Ιησούς Χριστός με προστατεύει, ήρθατε όλοι μαζί, μόνο για να με φοβίσετε. Είστε αδύναμοι και δειλοί!

Τότε εμφανίστηκε ένα Θείο φως κι έλαμψε ολόκληρος ο τάφος. Αμέσως οι δαίμονες εξαφανίσθηκαν καταντροπιασμένοι.

Ο Άγιος γονάτισε με ευλάβεια και είπε:

-Πού ήσουν, Κύριε; Γιατί δεν ήρθες από την αρχή να με προστατέψεις;

-Εδώ ήμουν, ακούστηκε μια φωνή από τον ουρανό, αλλά ήθελα να δω την πίστη σου. Αγωνίστηκες με υπομονή και θάρρος, γι' αυτό κι Εγώ θα είμαι για πάντα βοηθός σου.

Μόλις τα άκουσε αυτά ο Άγιος, πήρε δύναμη και συνέχισε τον ασκητικό του αγώνα με περισσότερη ανδρεία. Ήταν τότε περίπου 35 χρονών. Την επόμενη μέρα ο Αντώνιος έφυγε από τον τάφο που ζούσε και πήγε σ' ένα βουνό κοντά στην έρημο, για να ζήσει ακόμα πιο ασκητικά. 

Είκοσι χρόνια έμενε μέσα σε μια καλύβα, χωρίς να βγαίνει έξω. Όμως, επειδή πολλοί φίλοι του και ξένοι ήθελαν να τον δουν και να μιμηθούν τη ζωή του, έσπασαν την πόρτα και τον παρακάλεσαν να τους μιλήσει. Εκείνος δεν ήθελε να τους στεναχωρήσει κι έτσι τους συμβούλεψε:

-Οι δαίμονες είναι εχθροί των Χριστιανών. Όταν εμείς τους περιφρονούμε, αυτοί σκάζουν. Είναι αδύναμοι και φοβούνται τη νηστεία, την προσευχή, την ταπεινοφροσύνη και την ελεημοσύνη.

Όταν ζητάτε συγγνώμη για κάποιο λάθος σας, εκείνοι τρομάζουν και φεύγουν. Όσο είστε κοντά στο Θεό, αυτοί δεν μπορούν να σας κάνουν κανένα κακό.

Με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος ο Αντώνιος απόκτησε πολλά χαρίσματα, όπως να διώχνει τα κακά πνεύματα από τους δαιμονισμένους, να έχει προορατικότητα και να θεραπεύει ασθενείς.

Κάποια φορά ο Μέγας Αντώνιος συνοδευόμενος από τον Άγιο Αθανάσιο και άλλους μοναχούς έφευγαν από την Αλεξάνδρεια, όταν άκουσαν πίσω τους μία γυναίκα να φωνάζει:

-Βοήθησέ με, άνθρωπε του Θεού, η κόρη μου βασανίζεται από φοβερό δαιμόνιο.

Τότε η δαιμονισμένη κόρη έπεσε κάτω ουρλιάζοντας. Μόλις την είδε ο Αντώνιος, προσευχήθηκε στον Κύριο να τη θεραπεύσει και αμέσως η κοπέλα σηκώθηκε υγιής ευχαριστώντας το Θεό και τον Άγιο για το θαύμα.

Ο στρατηλάτης Βαλάκιος ήταν ένας οπαδός του Αρείου, που κατεδίωκε τους Χριστιανούς και δε δίσταζε να τους βασανίζει. Όταν έμαθε γι' αυτόν ο Αντώνιος, του έστειλε μια επιστολή που έλεγε πως, αν συνεχίσει να πολεμάει τους Χριστιανούς, θα τον πολεμήσει κι αυτόν ο Θεός.

Ο αμετανόητος στρατηλάτης, τότε, διέταξε να πουν στον Άγιο πως σύντομα θα τον βασανίσει κι αυτόν. Όμως, ύστερα από δύο μέρες ο Βαλάκιος και ο Νεστόριος, που ήταν έπαρχος της Αιγύπτου, πήγαιναν στην Αλεξάνδρεια με τα άλογά τους, όταν ξαφνικά το άλογο του Νεστόριου δάγκωσε το μηρό του Βαλάκιου τόσο πολύ, που σε τρεις μέρες πέθανε. Όλοι τότε θαύμασαν, γιατί όσα προείπε ο Άγιος εκπληρώθηκαν αμέσως.

Μόλις αισθάνθηκε το τέλος του ο Μέγας Αντώνιος, επέστρεψε στο βουνό, όπου ζούσαν μερικοί μοναχοί, και σε λίγους μήνες αρρώστησε. Έπειτα τους κάλεσε κοντά του και τους συμβούλεψε να συνεχίσουν τους αγώνες τους με προθυμία. Τους θύμισε πως οι δαίμονες είναι άγριοι, αλλά αδύναμοι· γι' αυτό να μην τους φοβούνται. Μετά ζήτησε να θάψουν το σώμα του και να το κρύψουν κάτω απ' τη γη, ώστε κανείς άλλος να μη γνωρίζει που βρίσκεται.

Τότε εμφανίστηκαν Άγγελοι, για να πάρουν την λευκή ψυχή του, και ο Άγιος τούς δέχτηκε χαρούμενος σε ηλικία 105 ετών.

Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Μεγάλου Αντωνίου στις 17 Ιανουαρίου.