Μελετώντας την Υπαπαντή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

Η Υπαπαντή είναι Δεσποτική και Θεομητορική εορτή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που εορτάζεται η "προσφορά" του Ιησού στο Ναό από την μητέρα Του Μαρία και τον θετό Του πατέρα Ιωσήφ, σαράντα ημέρες μετά τη γέννησή Του. 

Ήταν μια παράδοση για τα πρωτότοκα αγόρια. Κατ' αναλογίας σήμερα είναι ο «σαραντισμός», που τελούν οι μητέρες με το παιδί στον χριστιανικό ναό.

Ὀκτώ ἡμέρες μετά τη γέννηση τοῦ Θείου βρέφους, ὁ Ἰουδαϊκός θρησκευτικός νόμος ὅριζε νά γίνει ἡ περιτομή τοῦ παιδιοῦ καί κατόπιν τοῦ ἔδωσαν τό ὄνομα Ἰησοῦς, σύμφωνα μέ τήν προτροπή τοῦ Αγγέλου, κατά τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου. 

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἔγινε σαράντα ἡμερῶν, ἡ Παρθένος μητέρα Του μέ τόν Ἰωσήφ, ἀνέβηκαν στά Ἱεροσόλυμα, στό ναό τοῦ Σολομώντα, γιά νά ἀφιερώσουν τό πρωτότοκο ἀρσενικό παιδί στό Θεό, ὅπως ἔγραφε ὁ Μωσαϊκός Νόμος καί να προσφέρουν ένα ζευγάρι τρυγόνια ή ένα ζευγάρι μικρά περιστέρια (επειδή αυτά τα θεωρούσαν καθαρώτερα από όλα τα άλλα πουλιά).

Το ένα από τα δύο το σκότωναν και το άλλο το άφηναν ελεύθερο. Αυτό συμβόλιζε τις δύο φύσεις του Χριστού, ότι δηλαδή ο Χριστός ήταν και Θεός και άνθρωπος. Και ως άνθρωπος πέθανε πάνω στο Σταυρό, ενώ ως Θεός παρέμεινε αθάνατος.

Ἐκεῖ ζοῦσε ἕνας θεοσεβής ηλικιωμένος ἱερέας, ὁ Συμεών. Τό Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ εἶχε φανερώσει πώς δέ θά πέθαινε πρίν δεῖ τό Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Γι' αὐτό ὅλα τά χρόνια τῆς ζωῆς του, περίμενε μέ λαχτάρα τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία, γιά νά λυτρώσει καί νά παρηγορήσει τό λαό τοῦ Ἰσραήλ, σύμφωνα μέ τίς Γραφές.

Μία μέρα ὁ Συμεών, παρακινήθηκε ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί πῆγε στό ναό. Ἐκεῖ ἀντίκρυσε τη Θεοτόκο Μαρία μέ τόν Ἰωσήφ. Τότε πῆρε συγκινημένος στήν ἀγκαλιά του τό νεογέννητο Ἰησοῦ καί εἶπε: 

Nῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, 

κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ,

(τώρα πλέον με απολύεις εμέ, τον δούλον σου, να φύγω από τον κόσμον αυτόν, Δεσπότα, ειρηνικός και χαρούμενος, σύμφωνα με τον λόγον που μου είπες)

ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου,

(διότι είδαν τα μάτια μου τον Χριστόν, ο οποίος θα φέρη την σωτηρίαν)

ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν,

(την οποίαν Συ έχεις ετοιμάσει, δια να την ίδουν όλοι οι λαοί της γης)

φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ.

(Φως πνευματικόν, που θα φανερώση εις τα έθνη τον αληθινόν Θεόν και την δόξαν του λαού σου Ισραήλ, αφού από αυτόν τον λαόν κατά το ανθρώπινον προέρχεται ο Χριστός).

(Λουκ. β: 29-31)

Ἔπειτα, εὐλόγησε αὐτούς καί εἶπε προφητικά στην Παρθένο Μαρία :

- Ο Υἱός σου θά γίνει ἡ αἰτία νά χαθοῦν ὅσοι δέν πιστέψουν σέ Αὐτόν καί νά ἀναστηθοῦν ὅσοι Τόν ἀκολουθήσουν. Τή δική σου δέ μητρική καρδιά, θά τή διαπεράσει τό μαχαίρι τοῦ πόνου, ὅταν δεῖς τόν Υἱό σου νά ὑποφέρει γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων!

Αυτά τα λόγια σήμαιναν πως όσοι δεν πιστέψουν στο Χριστό ως Σωτήρα του κόσμου θα χαθούν, ενώ όσοι θα Τον πιστέψουν αυτοί θα σωθούν και θα αναστηθούν. Και θα είναι αιτία να φανερωθούν ποιοι πραγματικά αγαπούν τον Χριστό και ποιοι όχι.

Για την Παναγία προφήτεψε τον πόνο που θα ένιωθε, όταν θ' αντίκρυζε τον Υιό και Θεό Της πάνω στο Σταυρό και ο πόνος θα ήταν τόσο δυνατός σαν να τρυπούσε μαχαίρι την καρδιά της, παρόλο που ήξερε ότι ο Χριστός θα αναστηθεί.

Ὁ Ἰωσήφ καί ἡ Θεοτόκος θαύμασαν γιά τά λόγια τοῦ Συμεών. Ἀφοῦ ἔπραξαν ὅσα ὅριζε ὁ Νόμος τοῦ Κυρίου, ἐπέστρεψαν στη Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας. Ἐκεῖ ὁ Ἰησοῦς προέκοπτε κατά την ἀνθρώπινη φύση, σέ σοφία, σέ ἀνάστημα καί χάρη τόσο ἀπό τό Θεό ὅσο καί τούς ἀνθρώπους.

Ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Χριστοῦ τιμᾶται κάθε χρόνο

ἀπό τήν Ἐκκλησία μας στίς 2 Φεβρουαρίου.