Μάθημα 1
Κι άλλος Άγιος Αντώνιος, που γιορτάζει την ίδια μέρα...
Κι άλλος Άγιος Αντώνιος, που γιορτάζει την ίδια μέρα...
Ο Βίος του Οσίου Αντωνίου εκ Βεροίας, του διά Χριστόν σαλού
Ο Όσιος Αντώνιος ο Νέος, ο πολιούχος της πόλης της Βέροιας, έζησε πιθανόν πριν τον 12ο αιώνα μ.Χ. Καταγόταν από τη Βέροια και ήταν γόνος γνωστής και ευσεβούς οικογενείας της πόλης.
Καθώς μεγάλωνε, αύξανε μέσα του η αγάπη για τον ασκητικό βίο των μοναχών, τη ζωή και τα κατορθώματα των οποίων πληροφορούνταν και θαύμαζε από την Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου της Βέροιας, στις όχθες του Αλιάκμονα ποταμού.
Έτσι, νέος ακόμα, πήρε την απόφαση και εγκατέλειψε και τίτλους ευγενείας και οικογένεια, για να αφιερωθεί σώματι και ψυχή στον Χριστό, ακολουθώντας τη ζωή της μοναχικής πολιτείας. Με μεγάλο ζήλο επιδόθηκε στους ασκητικούς αγώνες και κατέκτησε μία-μία όλες τις Ευαγγελικές αρετές μιμούμενος σε όλα τους μεγάλους ασκητές της ερήμου και πιο πολύ τον ομώνυμό του, Άγιο Αντώνιο τον Μέγα.
Για να αποφύγει την τιμή των ανθρώπων, φοβούμενος μήπως η υπερηφάνεια - που καραδοκεί πάντα στη ζωή των εναρέτων - καταστρέψει κάθε του καλό έργο, ζήτησε την ευλογία του ηγουμένου να αποσυρθεί σε ερημική περιοχή εκτός μονής. Εκεί, στην ησυχία του σπηλαίου, που του ορίστηκε ως κατοικία και παλαίστρα ασκητική για τους υπεράνθρωπους αγώνες του, προσποιούνταν τον τρελό έτσι, ώστε και οι λίγοι που γνώριζαν το καταφύγιό του, να τον αποστραφούν τελικά κι έτσι να απομείνει μόνος με μόνο σύντροφό του τον Ίδιο τον Θεό, που λάτρευε όσο τίποτα άλλο. Κατά καιρούς ερχόταν σταλμένος από τον ηγούμενο κάποιος Ιερέας, για να ακούσει την εξομολόγησή του και να τον κοινωνήσει με τα Άχραντα Μυστήρια.
Στην ερημιά εκείνη δέχτηκε με υπομονή τις σφοδρές επιθέσεις του διαβόλου, ο οποίος λυσσομανούσε, για να τον κάνει να φύγει από τον τόπο εκείνο του αγιασμού. Άλλοτε με θορύβους, άλλοτε με φαντασίες, πότε με τη μορφή θηρίων ή σαν ποτάμι που φούσκωνε και τον έπνιγε, προσπαθούσε να σπείρει φόβο και δειλία στην καρδιά του. Εκείνος, όμως, ο μακάριος ουράνιος άνθρωπος ή μάλλον επίγειος Άγγελος, υπέμεινε τις φοβερές δοκιμασίες με μόνο στήριγμα την ελπίδα του στον Θεό και παρηγοριά του την αδιάλειπτη προσευχή. Έζησε στο σπήλαιο εκείνο τρεφόμενος με τα λίγα χόρτα, που φύτρωναν τριγύρω, 50 χρόνια και παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του στα χέρια του αγωνοθέτου Χριστού, που έμελλε να τον δοξάσει ανάλογα με τους κόπους και τους αγώνες του.
Μετά την κοίμησή του κάποιοι κυνηγοί βρήκαν το ιερό του λείψανο άφθαρτο εντός του σπηλαίου. Αμέσως έτρεξαν στη Βέροια κι ειδοποίησαν τον Επίσκοπο της πόλης. Τότε εκείνος, μαζί με πλήθος λαού, ξεκίνησαν, για να παραλάβουν τον ιερό αυτό θησαυρό και να τον μεταφέρουν στη γενέτειρα πόλη. Όμως, οι κάτοικοι της περιοχής των Πιερίων τούς εμπόδιζαν, ωθώντας να παραμείνει ο Άγιος στον τόπο τους. Προκειμένου να μη γίνεται θόρυβος, ο Επίσκοπος αποφάσισε να τοποθετήσει το λείψανο του Οσίου πάω σε ένα κάρο, που θα το έσερναν δύο βόδια και να αφεθούνε ελεύθερα να το οδηγήσουν όπου ήταν το θέλημα του Κυρίου. Πραγματικά, τα ζώα πήραν από μόνα τους τον δρόμο για την πόλη και σταμάτησαν μόνο, όταν έφτασαν μπροστά στο σπίτι του Αγίου.
Εκεί οι συμπολίτες του έθαψαν με τιμές το αγιασμένο σώμα του Οσίου, ενώ αργότερα έχτισαν Ναό προς τιμήν του.
Μάλιστα λέει η παράδοση ότι, όταν τοποθετήθηκε το ιερό λείψανο του Αγίου στο κάρο με τα βόδια, τα βόδια δεν κατευθύνθηκαν αμέσως στη Βέροια, αλλά ξεκίνησαν μία πορεία προς τα χωριά του κάμπου. Σε κάποιο από αυτά το κάρο έκανε έναν κύκλο και από τότε το χωριό πήρε το όνομα Κουλούρα. Στην είσοδο ενός άλλους χωριού, το ρούχο του Οσίου πιάστηκε σε έναν αγκαθωτό θάμνο και σκίστηκε. Οι χωρικοί, όμως, ξέχασαν να του το ράψουν κι από τότε το χωριό τους πήρε το όνομα Ξεχασμένη. Δεν του μιμήθηκαν, όμως, οι κάτοικοι του διπλανού χωριού, που του το έραψαν και το χωριό τους ονομάστηκε έκτοτε Ραψωμανίκι.
Το ιερό του λείψανο βρίσκεται σε λάρνακα εντός του Ιερού Ναού, που είναι αφιερωμένος στον Άγιο, στο κέντρο της Βέροιας.
Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του στις 17 Ιανουαρίου και 1 Αυγούστου.
Προηγούμενη ενότητα
Επόμενη ενότητα